غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد
ور نه مستوری ما تا به چه غایت باشد
تا تو را خود ز میان با که عنایت باشد
عشق کاریست که موقوف هدایت باشد
این زمان سر به ره آرم چه حکایت باشد
پیر ما هر چه کند عین عنایت باشد
حافظ ار مست بود جای شکایت باشد

شعری بخوان که با او رطل گران توان زد
گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد
بر چشم دشمنان تیر از این کمان توان زد
جام می مغانه هم با مغان توان زد
ماییم و کهنه دلقی کآتش در آن توان زد
عشق است و داو اول بر نقد جان توان زد
سرها بدین تخیل بر آستان توان زد
چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد
گر راه زن تو باشی صد کاروان توان زد
باشد که گوی عیشی در این جهان توان زد

دل شوریده ما را به بو در کار می‌آورد
که هر گل کز غمش بشکفت محنت بار می‌آورد
که رو از شرم آن خورشید در دیوار می‌آورد
ولی می‌ریخت خون و ره بدان هنجار می‌آورد
کز آن راه گران قاصد خبر دشوار می‌آورد
اگر تسبیح می‌فرمود اگر زنار می‌آورد
به عشوه هم پیامی بر سر بیمار می‌آورد
ولی منعش نمی‌کردم که صوفی وار می‌آورد

که بود ساقی و این باده از کجا آورد
که مرغ نغمه سرا ساز خوش نوا آورد
که باد صبح نسیم گره گشا آورد
بنفشه شاد و کش آمد سمن صفا آورد
که مژده طرب از گلشن سبا آورد
برآر سر که طبیب آمد و دوا آورد
چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد
که حمله بر من درویش یک قبا آورد
که التجا به در دولت شما آورد

که خاک میکده کحل بصر توانی کرد
بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد
که خدمتش چو نسیم سحر توانی کرد
گر این عمل بکنی خاک زر توانی کرد
که سودها کنی ار این سفر توانی کرد
کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد
غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد
به فیض بخشی اهل نظر توانی کرد
طمع مدار که کار دگر توانی کرد
چو شمع خنده زنان ترک سر توانی کرد
به شاهراه حقیقت گذر توانی کرد

شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
راه مستانه زد و چاره مخموری کرد
آن چه با خرقه زاهد می انگوری کرد
مرغ خوشخوان طرب از برگ گل سوری کرد
عرض و مال و دل و دین در سر مغروری کرد

یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد
یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد
چون سخت بود در دل سنگش اثر نکرد
سودای دام عاشقی از سر به درنکرد
کاری که کرد دیده من بی نظر نکرد
او خود گذر به ما چو نسیم سحر نکرد

به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد
رهنمونیم به پای علم داد نکرد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد
آشیان در شکن طره شمشاد نکرد
زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد
هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد
که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد
که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد

بنیاد مکر با فلک حقه باز کرد
زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد
دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد
و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد
زان چه آستین کوته و دست دراز کرد
عشقش به روی دل در معنی فراز کرد
شرمنده ره روی که عمل بر مجاز کرد
غره مشو که گربه زاهد نماز کرد
ما را خدا ز زهد ریا بی‌نیاز کرد

نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد
چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد
که کس نبود که دستی از این دغا ببرد
مباد کآتش محرومی آب ما ببرد
که جان ز مرگ به بیماری صبا ببرد
فراغت آرد و اندیشه خطا ببرد
مگر نسیم پیامی خدای را ببرد