سحرگه ره روی در سرزمینی
که ای صوفی شراب آن گه شود صاف
خدا زان خرقه بیزار است صد بار
مروت گر چه نامی بی‌نشان است
ثوابت باشد ای دارای خرمن
نمی‌بینم نشاط عیش در کس
درون‌ها تیره شد باشد که از غیب
گر انگشت سلیمانی نباشد
اگر چه رسم خوبان تندخوییست
ره میخانه بنما تا بپرسم
نه حافظ را حضور درس خلوت

نوش کن جام شراب یک منی
دل گشاده دار چون جام شراب
چون ز جام بیخودی رطلی کشی
سنگسان شو در قدم نی همچو آب
دل به می دربند تا مردانه وار
خیز و جهدی کن چو حافظ تا مگر

که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
شده‌ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم
تو که کیمیافروشی نظری به قلب ما کن
عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود
اگر این شراب خام است اگر آن حریف پخته
ز رهم میفکن ای شیخ به دانه‌های تسبیح
سر خدمت تو دارم بخرم به لطف و مفروش
به کجا برم شکایت به که گویم این حکایت
بگشای تیر مژگان و بریز خون حافظ

این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
چون عمر تبه کردم چندان که نگه کردم
چون مصلحت اندیشی دور است ز درویشی
من حالت زاهد را با خلق نخواهم گفت
تا بی سر و پا باشد اوضاع فلک زین دست
از همچو تو دلداری دل برنکنم آری
چون پیر شدی حافظ از میکده بیرون آی

یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
حالی خیال وصلت خوش می‌دهد فریبم
می ده که گر چه گشتم نامه سیاه عالم
ساقی بیار جامی و از خلوتم برون کش
از چار چیز مگذر گر عاقلی و زیرک
چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت
صافیست جام خاطر در دور آصف عهد
الملک قد تباهی من جده و جده
مسندفروز دولت کان شکوه و شوکت

ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضت
گوی خوبی بردی از خوبان خلخ شاد باش
هر کسی با شمع رخسارت به وجهی عشق باخت
گنج عشق خود نهادی در دل ویران ما
زینهار از آب آن عارض که شیران را از آن
خواب بیداران ببستی وان گه از نقش خیال
پرده از رخ برفکندی یک نظر در جلوه گاه
باده نوش از جام عالم بین که بر اورنگ جم
از فریب نرگس مخمور و لعل می پرست
و از برای صید دل در گردنم زنجیر زلف
داور دارا شکوه‌ای آن که تاج آفتاب
نصره الدین شاه یحیی آن که خصم ملک را

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید
شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت
در انتظار رویت ما و امیدواری
مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی
حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان

به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
ذخیره‌ای بنه از رنگ و بوی فصل بهار
چو گل نقاب برافکند و مرغ زد هوهو
شکوه سلطنت و حسن کی ثباتی داد
خزینه داری میراث خوارگان کفر است
زمانه هیچ نبخشد که بازنستاند
نوشته‌اند بر ایوان جنه الماوی
سخا نماند سخن طی کنم شراب کجاست
بخیل بوی خدا نشنود بیا حافظ

ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
بگذر ز کبر و ناز که دیده‌ست روزگار
هشیار شو که مرغ چمن مست گشت هان
خوش نازکانه می‌چمی ای شاخ نوبهار
بر مهر چرخ و شیوه او اعتماد نیست
فردا شراب کوثر و حور از برای ماست
باد صبا ز عهد صبی یاد می‌دهد
حشمت مبین و سلطنت گل که بسپرد
درده به یاد حاتم طی جام یک منی
زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان
مسند به باغ بر که به خدمت چو بندگان
حافظ حدیث سحرفریب خوشت رسید

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش
شست و شویی کن و آن گه به خرابات خرام
به هوای لب شیرین پسران چند کنی
به طهارت گذران منزل پیری و مکن
پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآی
گفتم ای جان جهان دفتر گل عیبی نیست
آشنایان ره عشق در این بحر عمیق
گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش