گوهر هر کس از این لعل توانی دانست
که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست
بجز از عشق تو باقی همه فانی دانست
محتسب نیز در این عیش نهانی دانست
ور نه از جانب ما دل نگرانی دانست
هر که قدر نفس باد یمانی دانست
ترسم این نکته به تحقیق ندانی دانست
هر که غارتگری باد خزانی دانست
ز اثر تربیت آصف ثانی دانست

دری دگر زدن اندیشه تبه دانست
که سرفرازی عالم در این کله دانست
ز فیض جام می اسرار خانقه دانست
رموز جام جم از نقش خاک ره دانست
که شیخ مذهب ما عاقلی گنه دانست
چرا که شیوه آن ترک دل سیه دانست
چنان گریست که ناهید دید و مه دانست
چه جای محتسب و شحنه پادشه دانست
نمونه‌ای ز خم طاق بارگه دانست

سلطان جهانم به چنین روز غلام است
در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است
بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است
هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام است
زان رو که مرا از لب شیرین تو کام است
همواره مرا کوی خرابات مقام است
وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است
وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است
پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است
کایام گل و یاسمن و عید صیام است

صراحی می ناب و سفینه غزل است
پیاله گیر که عمر عزیز بی‌بدل است
ملالت علما هم ز علم بی عمل است
جهان و کار جهان بی‌ثبات و بی‌محل است
که سعد و نحس ز تاثیر زهره و زحل است
ولی اجل به ره عمر رهزن امل است
چنین که حافظ ما مست باده ازل است

به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است
چه وقت مدرسه و بحث کشف کشاف است
که می حرام ولی به ز مال اوقاف است
که هر چه ساقی ما کرد عین الطاف است
که صیت گوشه نشینان ز قاف تا قاف است
همان حکایت زردوز و بوریاباف است
نگاه دار که قلاب شهر صراف است

وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است
آری آری طیب انفاس هواداران خوش است
ناله کن بلبل که گلبانگ دل افکاران خوش است
دوست را با ناله شب‌های بیداران خوش است
شیوه رندی و خوش باشی عیاران خوش است
کاندر این دیر کهن کار سبکباران خوش است
تا نپنداری که احوال جهان داران خوش است

خبر دل شنفتنم هوس است
از رقیبان نهفتنم هوس است
با تو تا روز خفتنم هوس است
در شب تار سفتنم هوس است
که سحرگه شکفتنم هوس است
خاک راه تو رفتنم هوس است
شعر رندانه گفتنم هوس است

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است
به عقل نوش که ایام فتنه انگیز است
که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ریز است
که موسم ورع و روزگار پرهیز است
که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است
که ریزه‌اش سر کسری و تاج پرویز است
بیا که نوبت بغداد و وقت تبریز است

زان رو که مرا بر در او روی نیاز است
وان می که در آن جاست حقیقت نه مجاز است
وز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است
با دوست بگوییم که او محرم راز است
کوته نتوان کرد که این قصه دراز است
رخساره محمود و کف پای ایاز است
تا دیده من بر رخ زیبای تو باز است
از قبله ابروی تو در عین نماز است
از شمع بپرسید که در سوز و گداز است

شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است
کت خون ما حلالتر از شیر مادر است
تشخیص کرده‌ایم و مداوا مقرر است
دولت در آن سرا و گشایش در آن در است
کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است
امروز تا چه گوید و بازش چه در سر است
عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است
تا آب ما که منبعش الله اکبر است
با پادشه بگوی که روزی مقدر است
کش میوه دلپذیرتر از شهد و شکر است