گفت: خوب به نظر می رسه!
…

به فکر فرو رفتم، در مورد خوردم. در مورد آدمای دور و برم. در مورد خوب بودن یا خوب به نظر رسیدن!
قطعا تلاش همه ی ما اینه که خوب به نظر برسیم، موجه، منطقی، با کلاس. بعضی ها هم دوست دارن با وفا، با مرام، با محبت، یا حتی با تقوی و … به نظر برسن. البته بد هم نیست. بالاخره قرار نیست آدم همه ی کمی و کاستی هاش رو توی بوق و کرنا بکنه ولی سوال اینجاست: آیا اونقدری که به خوب به نظر رسیدن اهمیت میدیم، به خوب بودن هم اهمیت می دیم.

چقدر سعی می کنیم خوب باشیم، خوب بودن هایی که شاید اصلا دیده هم نشه!
قطعا اگر یه دوست ازمون یه کاری رو بخواد که در توانمون باشه دریغ نمی کنیم، ولی تا حالا شده به کسی کمک کنیم بدون اینکه ازمون بخواد، بدون اینکه اصلا خودش هم خبر دار بشه، بدون اینکه به روش بیاریم، یا اصلا بدون اینکه در مقابلش توقعی داشته باشیم؟
این فقط یه مثاله…

ما تا چه حد خوبیم؟ بیشتر از اون چیزی که به نظر می رسیم یا کمتر؟
برای چی تلاش می کنیم؟ بهتر شدن یا بهتر به نظر رسیدن؟

من که خیلی احساس جالبی ندارم؛ فکر می کنم بهتر از اون چیزی که هستم به نظر می رسم. بعضی وقتا به خودم انگ ریا و برچسب نفاق می زنم.