روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست
نوبه زهدفروشان گران جان بگذشت
چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد
باده نوشی که در او روی و ریایی نبود
ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم
چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم
این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود
نوبه زهدفروشان گران جان بگذشت
چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد
باده نوشی که در او روی و ریایی نبود
ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم
چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم
این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود
می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست
این چه عیب است بدین بی‌خردی وین چه خطاست
بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست
آن که او عالم سر است بدین حال گواست
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست
باده از خون رزان است نه از خون شماست
ور بود نیز چه شد مردم بی‌عیب کجاست
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست
این چه عیب است بدین بی‌خردی وین چه خطاست
بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست
آن که او عالم سر است بدین حال گواست
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست
باده از خون رزان است نه از خون شماست
ور بود نیز چه شد مردم بی‌عیب کجاست
دیدگاهتان را بنویسید